با وجود اعتراض فراوانی که نسبت به حضور شرکت های چینی در ساختمان سازی ایران صورت گرفت، به نظر می آید که حضور این شرکت ها قطعی شده و از اردیبهشت سال ۱۴۰۳ فعالیت های خود را به صورت رسمی آغاز می کنند.
به گزارش پرشین سازه ، رئیس کمیسیون عمران مجلس ضمن اعلام این خبر، دوباره تاکید کرد که حضور چینی ها فقط برای ورود سرمایه و تکنولوژی است و نقش نیروی کار و پیمانکار را ندارند.
بر اساس گزارش های موجود، شهرداری تهران و وزارت راه و شهرسازی به صورت جداگانه با شرکت های چینی مذاکره کرده اند اما محمدرضا رضایی کوچی می گوید که مذاکرات این دو سازمان با چینی ها در یک مسیر مشخص بوده و مدل همکاری با این شرکت های چینی از نوع مشارکتی خواهد بود.
از آن جایی که نیروی کار و مهندسان فراوانی در کشور حضور دارند که سابقه ای طلایی و درخشان در ساخت و ساز دارند، برخی از کارشناسان نسبت به حضور این شرکت های چینی در صنعت ساختمان کشور، اعتراض خود را اعلام کردند اما مسئولین دولتی و شهرداری می گویند که حضور این شرکت ها برای جذب سرمایه و صنعتی سازی نیست. قرار نیست این شرکت های خارجی برای ایرانیان مسکن بسازند، بلکه به شکل سرمایه گذاری وارد این حوزه شده اند و در بخشی از سود سهیم هستند.
رئیس کمیسیون عمران مجلس نیز ضمن صحّه گذاشتن روی این امر، خاطرنشان ساخت که پول چینی ها وارد بازار مسکن کشور می شود و رونق ایجاد می کند. قرار نیست از نیروهای کار چینی استفاده شود. خوشبختانه در کشورمان، کمبودی از بابت مصالح ساختمانی یا نیروی کار وجود ندارد و وابستگی خاصی به خارج از کشور نداریم.
مشکل بزرگ طرح نهضت ملی مسکن، کمبود بودجه و سرمایه است که با حضور این شرکت ها، مشکل برطرف خواهد شد. البته هنوز هم مشخص نیست که مدل قراردادی که شهرداری و وزارت راه و شهرسازی با شرکت های مزبور منعقد کرده، به چه صورت است و آیا قرار است که سهم چینی ها به شکل دلار پرداخت شود یا خیر!
سوال اینجاست که با توجه به شرایط کنونی، سود شرکت های چینی از سرمایه گذاری در بازار مسکن ایران چیست؟ محمدرضا رضایی کوچی می گوید که سهم چینی ها به اندازه آورده ای است که در پروژه می گذارند. به عبارت دیگر، شرکت های چینی به ازای آورده ی خود در ساخت و ساز سهم دارند و از محل فروش واحدها، سود دریافت می کنند.
اصلی ترین شرط ایران برای عقد قرارداد با شرکت های مزبور، ورود تکنولوژی و فناوری های نوین چین در ساخت و ساز مسکن و صنعتی سازی است. ناگفته نماند که منظور از ورود این فناوری ها، لزوما به معنای ورود مصالح نوین نیست بلکه باید تکنولوژی های جدید ساخت و ساز صنعت ساختمان به کار رود تا شاهد افزایش سرعت باشیم.
یکی دیگر از مشکلات اصلی نهضت ملی مسکن این است که سرعت پیشرفت جالب توجهی ندارد. گرچه خیلی از فعالان بازار دلیل اصلی این عدم پیشرفت را، کمبود بودجه و منابع مالی می دانند اما بسیاری از مسئولین بر این باورند که دلیل کُندی طرح مزبور، عدم مجهز بودن به تجهیزات مدرن این صنعت است. به همین دلیل، حضور این شرکت های چینی را غنیمت می شمارند و در راستای صنعتی سازی از آنها استفاده می کنند.
یکی دیگر از ابهاماتی که در خصوص قرارداد با شرکت های چینی وجود دارد، این است که چرا مدل عقد قرارداد و مشارکت با این شرکت ها، مشخص نیست. رضایی کوچی می گوید که مذاکرات میان دولت و شرکت های مزبور به صورت مداوم ادامه دارد و چینی ها وعده داده اند که از اردیبهشت امسال، کار خود را آغاز کنند و وارد صنعت ساختمان سازی ایران شوند.
بر اساس گفته های این نماینده مجلس، همکاری با شرکت های چینی یک معامله برد-برد برای هر دو طرف معامله است. البته از آن جایی که هنوز جزئیات مربوط به معامله مزبور منتشر نشده، نمی توان تصمیم قطعی در خصوص آن گرفت.
حافظه تاریخی ایرانیان، دل خوشی از حضور شرکت های خارجی ساختمان سازی در صنعت ساخت و ساز ندارد. هنوز هم پروژه کوزو که توسط یکی از شرکت های ترکیه ای ساخته شد، به اتمام نرسیده و مشکلات زیادی برای ساکنان آن فراهم کرده است. با توجه به این شرایط، طبیعی است که بدبینی نسبت به حضور این شرکت های چینی بیشتر باشد. از سوی دیگر، برای جذب سرمایه و بودجه ساخت این واحدها، مدل های دیگری هم پیشنهاد شده بود که متاسفانه مورد قبول مسئولین مربوطه قرار نگرفت.
