بعد از ارائه ی پیشنهادهای مختلف برای رفع معضل مسکن، حالا گفته می شود که برای مسکن سازی در تهران، چاره ای جز افزیش مساحت این شهر نمانده!
به گزارش پرشین سازه ، برخی از کارشناسان فعال در حوزه ی مسکن معتقد هستند که با توسعه ی تهران، می توان ساخت مسکن را افزایش داد و زمینه برای کاهش قیمت ها را فراهم آورد. اما آیا تهران ظرفیت بزرگ شدن دارد؟
با توجه به وضعیت کنونی شهر تهران از لحاظ مسکن، هر یک از کارشناسان و مسئولان مرتبط، حرف و پیشنهادی دارند که آخرینشان، همین الحاق زمین های اطراف تهران به محدوده ی شهری بود.
استدلال اصلی ارائه کنندگان این پیشنهاد، این بود که با افزایش مساحت شهر، می توان خانه های بیشتری ساخت. در نتیجه قیمت زمین هم پایین می آید و می توان از رکود ساخت و ساز و رکود بازار خرید و فروش نیز جلوگیری کرد.
علی نوذرپور، به عنوان یکی از افرادی که موافق چنین پیشنهادی است، می گوید:
محدوده ی شهرها به هنگام تاییدیه طرح های جامع شهری معین می شود. افزودن به محدوده ی شهری نیز نیازمند تصویب شورای عالی شهرسازی است. البته چنین اقدامی معمولا توصیه نمی شود چرا که محدوده ی شهرها با توجه به فاکتورهای جمعیتی، اقتصادی، جغرافیایی و…از سوی متخصصان و مهندسان مشاور تعیین می شود.
این کارشناس مسکن در ادامه تصریح کرد که بعد از تکمیل مطالعات مربوطه، یک افق زمانی، تراکم و مساحت شهر ترسیم می شود. لذا هر اقدامی که خارج از توصیه های مهندسان و متخصصان باشد، ممکن است با شکست مواجه شود.
افق زمانی برای تعیین محدوده شهرها!
نوذرپور خاطرنشان ساخت که برای توسعه ی یک شهر باید مهلت و افق زمانی محدوده ی شهری به پایان برسد. مثلا طرح جامع فعلی شهر تهران در سال ۸۶ تدوین شده و مهلت قانونی آن در سال ۱۴۰۵ به پایان می رسد.
از آن جایی که تدوین چنین طرحی خیلی طول می کشد، باید روند تهیه ی طرح جامع جدید از مدت ها قبل شروع می شد.
برای این که مشخص شود آیا تهران قابلیت افزایش محدوده را دارد یا خیر، باید مطالعات جدیدتری صورت بگیرد و در صورتی که مانعی بر سر راه توسعه ی شهر وجود دارد، برطرف شود.
در برخی از شهرهای کشور، شورای عالی شهرسازی به طور دائم، اراضی را به شهرها الحاق می کند. اما مطالعات دقیقی برای این اقدام خود انجام نمی دهد و تک بعدی عمل می کنند.
علی نوذرپور تصریح کرد که تصور مسئولین در خصوص الحاق زمین به محدوده ی شهرها اشتباه است. آن ها فکر می کنند که با الحاق اراضی و تغییر کاربری آن ها، مشکل مسکن را حل می کنند. اما بدون مطالعات چندجانبه، نمی توان موفق بود. اینگونه اقدامات در نهایت منجر به گسترش بی رویه شهرها و توسعه ی افقی شان می شود و در آینده، مشکلات زیادی را پدید می آورد.
ریشه ی مشکلات مسکن کجاست؟!
در طی این پنج سال که قیمت مسکن سر به فلک کشید، این سوال در میان بسیاری از کارشناسان مطرح می شد که اساساً این مشکل از کجا آغاز شد؟
در برنامه پنج ساله چهارم توسعه، ماده ای ذکر شده بود که بر اساس آن، دولت موظف به تهیه و تدوین طرح جامع مسکن شده بود.
بر اساس همین ماده، دولت نهم و دهم تمام جنبه های این طرح را کنار گذاشت و تنها به یکی از ابعاد آن، یعنی ساخت مسکن برای محرومان پرداخت و طرح مسکن مهر را کلید زد. عدم توجه به جنبه های مختلف شهرسازی باعث شد که طرح مسکن مهر با مشکلات زیادی مواجه شود و معضلات زیست محیطی فراوانی را پدید بیاورد. در حالی که ۱۵ سال هم از ساخت واحدهای این طرح نگذشته، حالا خودشان به بافت فرسوده تبدیل شده اند و نیازمند بازسازی و بهسازی هستند.
این کارشناس مسکن خاطرنشان ساخت که تا زمانیکه نگاه به حوزه ی مسکن تک بعدی است و تمام واقعیت، در نظر گرفته نمی شود، نمی توان انتظار داشت که نتیجه ی خوبی حاصل شود.
بر اساس گفته های این کارشناس، ریشه ی تمام مشکلات حوزه ی مسکن و زمین در کلانشهرها، عدم مطالعه ی دقیق برای اجرای پروژه هاست. پروژه هایی که در بلندمدت، بیش از سودی که رسانده اند، زیان داشته اند.
این کارشناس مسکن توصیه کرد که در حوزه ی مسکن سازی نباید کوچکترین اتفاقات و حرکات را نادیده گرفت. چرا که این حرکات، یک دومینوی بزرگ را به جریان می اندازند و هزاران قطعه ی دیگر را به حرکت در می آورند. تا به امروز، احتیاط و آینده نگری در تاریخ اقتصاد ایران جایی نداشته اما از این به بعد، لازم است که تجدیدنظر ویژه ای در این باره صورت بگیرد.
