اجاره بهای مسکن در برخی از استان ها و شهرهای کشور به جایی رسیده که از حداقل حقوق کارگران بیشتر شده است.
به گزارش پرشین سازه ، در شهرهایی مثل رشت و زاهدان، این عدد به ترتیب ۶۶ الی ۷۰ درصد و ۵۵ درصد الی ۶۰ درصد بوده است. این در حالیست که رقم رهن نیز حداقل ۱۵۰ الی ۲۰۰ میلیون تومان می باشد.
رویکردهایی که دولت به منظور اصلاح شرایط در پیش گرفته نیز اصلا نتوانسته اند هزینه های سنگین مسکن را برای فرودستان کاهش دهند. بخش زیادی از فرودستان که شامل بازنشستگان و کارگران می شوند، ناچارند حدود ۶۰ درصد درآمد خود را صرف هزینه های اجاره مسکن کنند.
حتی نقل مکان به نقاط حاشیه ای شهر نیز برای خیلی از متقاضیان مسکن ممکن نیست. چرا که اجاره در این مناطق نیز بیشتر شده است.
در حال حاضر حداقل دستمزد کارگران با تمام مزایا، کمی بیشتر از ۹ میلیون تومان است. سبد خوراکی یک خانوار ۳ نفره، حدود ۷ الی ۸ میلیون تومان می شود. بنابراین از دستمزد حداقلی، تنها یکی دو میلیون برای اجاره خانه، هزینه های دیگر زندگی و…باقی می ماند. با یکی دو میلیون اجاره در هیچ کجای ایران نمی توان آپارتمانی کوچک اجاره کرد.
بر اساس گزارش هایی مرکز پژوهش های مجلس، از سال ۹۷ تا به امروز، هزینه های اجاره بها ۱۰ برابر شده است. بنابراین اصلا عجیب نیست که این شاخص، بزرگترین بخش هزینه های سبد خانوار را به خود اختصاص می دهد. دولت هم نتوانسته تورم مسکن را برطرف کند.
بر اساس گفته های بابک نگاهداری، رئیس مرکز پروژهش های مجلس، خانه ای که در سال ۹۷ با مبلغ ۱ میلیون تومان قابل اجاره بود، حالا اجاره ای برابر با ۱۰ میلیون تومان دارد. این در حالیست که باید ارزش این ملک پایین تر می آمد چرا که در این پنج سال، استهلاک پیدا کرده است.
تناسبی میان دستمزد و هزینه های اجاره نشینی وجود ندارد. در سال ۹۷، حداقل دستمزد برای یک کارگر متاهل که دو فرزند دارد، ۱ میلیون و ۴۸۰ هزار تومان بود. اگر دستمزد را متناسب با تورم افزایش می دادند، حالا باید دستمزد همان کارگر ۱۴ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان می شد. اما امروز شاهد هستیم که حداقل دستمزد کارگران ۹ میلیون تومان است.
در حالی که قیمت اجاره مسکن در طی این ۵ سال، ۱۰ برابر شده، دستمزدها تنها ۶ برابر شده اند. تورم تجمیعی سبد هزینه های زندگی نشان می دهد که کمترین دستمزد یک خانواده باید ۲۲ میلیون تومان باشد. با توجه به این عدد می توان فاصله ی زیاد دستمزد با تورم را مشاهده کرد.
در واقع، زور حقوق کارگر به تورم مسکن هم نمی رسد، چه برسد به تورم تجمیعی سبد هزینه ها!
البته در سال ۹۷ هم پرداخت اجاره برای کارگران سنگین و سخت بود. اما با وجود رشد عجیب و غریب قیمت ها، عملا غیرممکن شده است.
این وضعیت اجاره نشینی، مختص شهر تهران نیست و در برخی از شهرهای کشور نیز قابل ردیابی است. مثلا یکی از فعالان صنف کارگران رشت می گوید که در این شهر نیز، با حقوق کارگری نمی توان خانه ای اجاره کرد.
پرویز زعیمی می گوید که حتی کارگرانی که حقوق متوسط دارند هم در هزینه های اجاره مانده اند. تکلیف الباقی کارگران که معلوم است.
با حقوق ماهی ۱۵ میلیون، نمی توان هم هشت الی ده میلیون اجاره پرداخت کرد، هم گذران زندگی داشت.
برخی از مسئولین می گویند که چنین چیزی فقط در تهران وجود دارد. اما برای این که ثابت شود اجاره خانه از حداقل دستمزدها جلو زده، کافیست سری به سایت دیوار بزنید و آگهی هایی که در بخش اجاره آمده را بررسی کنید.
مثلا در شهر تهران، یک خانه ی ۷۰ متری با قیمت ۳۰۰ میلیون ودیعه و ماهانه ۹ میلیون اجاره آگهی شده است. خانه ای دیگر با همین متراژ و در خیابان بهار با قیمت ۲۰۰ میلیون ودیعه و ۱۲ میلیون اجاره، عرضه شده است.
در شهر رشت هم یک واحد ۷۰ متری واقع در چهارراه گلسار با مبلغ ۳۰۰ میلیون تومان ودیعه و ماهانه ۷ میلیون تومان اجاره آگهی شده است. اجاره یک واحد آپارتمان ۷۰ متری در انصاری هم، حدود ۲۰۰ میلیون تومان رهن و ماهانه ۶ میلیون تومان اجاره می خواهد.
سوال این جاست که یک کارگر ساکن رشت، چگونه می تواند مبالغ ۲۰۰ الی ۳۰۰ میلیون تومانی ودیعه را جور کند؟ اصلا چند درصد کارگران می توانند مبلغ ۵ الی ۷ میلیونی اجاره را بپردازند؟!
وضعیت مسکن در شهر زاهدان به عنوان یکی از محروم ترین نقاط کشور نیز چندان جالب توجه نیست. یک آپارتمان ۷۰ متری در بزرگمهر با مبلغ ۱۵۰ میلیون تومان ودیعه و ماهی ۵ میلیون اجاره، آگهی شده است.
آپارتمان دیگری با همین متراژ در زیباشهر، ۲۵۰ میلیون، ودیعه دارد و مبلغ ۶ میلیون، اجاره ی ماهیانه باید پرداخت شود.
با بررسی همین عددها، با قاطعیت می توان گفت که مبلغ اجاره مسکن از حداقل دستمزد کارگران جلو زده است!
