یکی از اقداماتی که دولت برای مهار قیمت مسکن در نظر گرفته، افزایش تعداد طبقات مجاز در پایتخت و شهرهای بزرگ است. امیدواری اصلی دولت این است که چنین راهکارهایی در نهایت بتواند قیمت مسکن را تعدیل کند.
به گزارش پرشین سازه ، گرچه راهکار موجود می تواند به افزایش واحدهای مسکونی در شهرهای بزرگ منجر شود اما نکته ی بسیار مهمی که مغفول مانده است، افزایش مهاجرت معکوس از روستاها به شهرهای بزرگ است.
شهرهای بزرگ ظرفیت مشخصی برای مهاجر پذیری دارند و ساخت و ساز بی رویه، می تواند آن ها را به مرز انفجار جمعیتی برساند.
اولین حاصل این تصمیمات نسجنیده، این است که کشور تبدیل به جایی می شود که تراکم جمعیتی در برخی نقاط بسیار بالاست و در دیگر نقاط، جمعیتی باقی نمی ماند. بهترین الگوی جمعیتی که در حال حاضر برای کشور می توان متصور شد، الگویی است که جمعیت در جای جای نقاط کشور پخش شوند. ایجاد ابر شهرهایی مثل تهران، صرفا به مشکلات شهروندان می افزاید.
در حال حاضر، تهران خود شبیه به کشوری شده که جمعیت زیادی را در خود جای داده است. این در حالیست که مساحت این شهر، برای جا دادن جمعیت ۱۲ میلیونی کافی نیست. اولین راهکار دولت ها برای حل این بحران هم، صدور مجوز افزایش طبقات و ساخت شهرهای جدید در حواشی پایتخت بوده است.
شهرهایی که هیچ یک زیرساخت کافی برای سکونت را ندارند و خود به معضل جدیدی برای مدیریت شهری تبدیل شده اند.
تمام این مسائل، کار را به جایی رسانده که دیگر بعید است مدیری پیدا شود که قادر به حل و فصل مشکلات تهران باشد. نتیجه این است که شهرداری تهران هرگز نمی تواند کیفیت زیست شهروندان این شهر را به نقطه ی مطلوبی برساند و هر روز شاهد افزایش معضلات این شهر خواهیم بود.
در طی این چهل سال، تدابیری که شهرداری برای بهبود وضعیت کلانشهر تهران در نظر گرفته، هیچ کدام راهگشا نبوده است. اقدامات موثری که می توانست این شهر را نجات بدهد نگرفت. مثلا به جای این که بعد از خرابی یک خانه، واحدی نوساز و چند طبقه ساخته شود، باید تعداد طبقات آن را کاهش می دادند تا خانه های تهران، به نسبت گران شوند و جمعیت موجود در آن به شهرهای دیگر مهاجرت کنند.
اما در حال حاضر، صرفا شاهد گرانی مسکن در این شهر هستیم و خبری از مهاجرت به شهرهای دیگر نیست. جمعیت تهران هر روز بیشتر می شود و مسئولین هم نمی توانند ساز و کار درستی برای جلوگیری از این رویداد به کار ببرند.
گرچه چنین راهکارهایی در کوتاه مدت، صرفا باعث می شود که انگیزه ی تخریب خانه های قدیمی کمتر شود، اما در دراز مدت، کیفیت زیست شهروندان تهرانی را افزایش می دهد.
به این ترتیب شاید بعد از سال ها، بتوان تهران را شهری نامید که کیفیت زندگی در آن مطلوب و استاندارد است و معضلات پیچیده ی آن مثل ترافیک، تراکم بالا و…حل و فصل شده اند.
