در نخستین روزهای آغاز جنگ، فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، از مترو به عنوان پناهگاهی برای شهروندان یاد کرد؛ ایده‌ای که اگرچه در ظاهر آرامش‌بخش است، اما در واقعیت، با اما و اگرهای زیادی همراه است. پرسش اساسی اینجاست: آیا تمام ایستگاه‌های مترو قابلیت تبدیل شدن به پناهگاهی امن را دارند؟
به گزارش پرشین سازه ، عبدالمطهر محمدخانی، سخنگوی شهرداری تهران، در یک نشست خبری به صراحت عنوان کرد که بسیاری از ایستگاه‌ها از استانداردهای لازم برای اسکان برخوردار نیستند. او با اشاره به اینکه کمبود پناهگاهها حاصل غفلت سال‌ها و حتی دهه‌‌هاست، تاکید کرد که باید مدت‌ها پیش برای چنین شرایطی آماده می‌شدیم.
هشدار زودتر از پناهگاه باید فعال شود
در این نشست همچنین علی نصیری، رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران، از لایحه‌ای سخن گفت که به موضوع تاب‌آوری شهری و زیرساخت‌های پناهگاهی می‌پردازد. لایحه‌ای که قرار است راهکارهای کاربردی برای بهبود وضعیت موجود ارائه دهد. اما تا اجرایی شدن این راهکارها، همچنان فاصله زیادی وجود دارد.
یکی از نکات مهمی که نصیری بر آن تاکید کرد، وابستگی پناهگاهها به سامانه‌های هشدار است. به گفته‌ی وی، بدون وجود سامانه‌هایی که بتوانند هشدارهای به‌موقع و کارآمد صادر کنند، حتی ایمن‌ترین پناهگاهها نیز کارایی لازم را نخواهند داشت.
او به صراحت اعلام کرد که مدیریت شهری در زمینه‌ی فعال‌سازی آژیرهای هشدار نقشی ندارد و این موضوع خارج از اختیارات شهرداری است. این سخنان، زنجیره‌ای از وابستگی‌ها و ناهماهنگی‌ها را آشکار می‌کند که می‌تواند در شرایط بحرانی، برای جان انسان‌ها خطرساز باشد.
گرچه در ذهن بسیاری، ایستگاه‌های مترو تصویری از امنیت در دل زمین را تداعی می‌کنند، اما واقعیت‌های موجود چیز دیگری می‌گویند. نبود استانداردهای کامل، کمبود امکانات اولیه برای اسکان اضطراری، و وابستگی عملکرد پناهگاهها به سامانه‌هایی خارج از اختیار مدیریت شهری، همه‌ی عواملی هستند که باعث می‌شود مترو هنوز تا یک پناهگاه واقعی، فاصله داشته است.
در نهایت باید گفت که مسیر آماده‌سازی زیرساخت‌های شهری برای بحران، مسیری دشوار و پر از چالش است. اما اگر امروز در این‌باره جدی فکر نکنیم، فردا ممکن است برای تصمیم‌گیری خیلی دیر شده باشد.
