وقتی پروژه‌ای برای سکونت ۳۶۰ خانوار آغاز شد، امیدها زنده شد. ساکنان پروژه «صنعت برتر زنجان» در فاز ۶ شهر جدید پرند با هزاران آرزو پا به خانه‌های نو گذاشتند، اما خیلی زود فهمیدند که چیزی که تحویل گرفته‌اند، خانه نیست؛ کارگاهی نیمه‌تمام با سیم‌های برق رهاشده، نخاله‌های ساختمانی و محوطه‌ای که بیشتر شبیه به زمین متروکه است تا فضای زندگی.
به گزارش پرشین سازه حدود ۶۰ واحد همچنان ناتمام باقی مانده‌اند، اما مردم، ناچار از کمترین امکانات، در واحدهایی ناقص زندگی را سر می‌کنند. برخی از بلوک‌ها حتی کنتور آب ندارند، آسانسور بعضی واحدها نصب نشده و در برخی دیگر آسانسورها غیراستاندارد و خطرناک‌اند. در این میان، چهره بیرونی پروژه هم دست‌کمی از داخل ندارد؛ نخاله‌ها، داربست‌ها و خاک‌های رهاشده منظره‌ای افسرده برای ساکنان ساخته‌اند.
بی‌گازی در سرمای امیدهای خاموش
بدترین ضربه، اما چیزی فراتر از ساخت‌وساز ناقص است؛ نبود گاز. در پروژه‌ای که باید نماد اسکان امن برای مردم باشد، بیش از ۲۵۰ خانوار، دو سال است که بدون کنتور گاز زندگی می‌کنند. هر بار که مردم به امید گشایشی زندگی را ادامه دادند، اداره گاز با قطع مجدد انشعاب، آن امید را نیز خاموش کرد. آخرین بار، در تاریخ ۲۹ اردیبهشت‌ماه امسال، شیر اصلی گاز پروژه بسته شد تا تکلیف پیمانکار روشن شود؛ اما آنچه روشن نیست، وضعیت مردمی است که نه آب گرم دارند، نه گرمایش و نه امکان آشپزی مناسب.
درحالی‌که شرکت عمران پرند از پایان پروژه مسکن مهر سخن می‌گوید و حتی از «جشن اتمام» صحبت می‌کند، مردم فاز ۶ همچنان درگیر ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی هستند. یکی از ساکنان با طعنه می‌پرسد:
کدام بخش از این پروژه به اتمام رسیده؟ سه سال است در شرایط نابسامان زندگی می‌کنیم. مگر می‌شود این همه مشکل دیده نشده باشد؟
در کنار نبود امکانات، یک گلایه جدی دیگر هم وجود دارد؛ دریافت مبلغی حدود ۱۴ میلیون تومان از مردم به عنوان ارزش افزوده، در حالی‌که واحدها در ابتدایی‌ترین زیرساخت‌ها هم ناتمام تحویل داده شده‌اند.
مسکن مهر قرار بود سرپناه باشد، نه سردرگمی. اکنون ساکنان پروژه «صنعت برتر زنجان» چشم‌انتظار شنیده‌شدن صدایشان هستند. این مردم نه تجملات می‌خواهند، نه امکانات لوکس؛ تنها حداقلی‌ترین شرایط زندگی. خانه‌هایی که وعده‌شان داده شده، باید خانه باشند، نه سایه‌ای از وعده‌های فراموش شده.
