تقریباً هرکسی که یک روز در شهر زندگی کرده باشد، به خوبی می داند که هزینه های زندگی و معیشت در شهر خیلی گران تر از روستاهای کشور است. حالا به نظر می آید که شرایط تملک و صاحبخانه شدن در شهرها نیز خیلی سخت تر از تملک در روستاها شده است و هر روز بر نسبت این سختی افزوده می شود.
به گزارش پرشین سازه ، مردم در یک دو راهی عجیب اسیر شده اند. از سوی برای اشتغال بهتر باید از روستا به شهرهای بزرگ مهاجرت کنند و از سوی دیگر، خرید مسکن و صاحبخانه شدن در شهرها، به مراتب سخت تر از روستاهاست. آمارهای بانک مرکزی نشان می دهد که هر متر مربع مسکن در تهران ۸۸ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان( به شکل میانگین) قیمت دارد. بنابراین یک روستایی که ناچاراً از روستای محل سکونت خود برای یافتن کاری بهتر به تهران مهاجرت می کند، به هیچ وجه قادر به خرید مسکن نخواهد بود.
آمارهای بانک مرکزی همچنین نشانگر این است که مبلغ میانگین قیمت ها در قیاس با مرداد سال گذشته، ۱۶ درصد بیشتر شده است. گرچه این رقم در مقایسه با رشد سرسام آور سال های گذشته چندان بالا نیست اما به هرحال، یک گام دیگر مردم را از صاحبخانه شدن دورتر می کند.
تورم نقطه به نقطه اجاره بها نیز در شهر تهران به ۴۵.۵ درصد رسیده است. به عبارت دیگر، در طی یک سال گذشته، نرخ اجاره مسکن در تهران نزدیک به ۵۰ درصد رشد کرده که همین موضوع، مسئله اجاره نشینی را هم برای ساکنان تهران سخت تر کرده است.
به همین دلیل است که بیشتر مهاجران به این شهر، اساساً تصوری نسبت به تفاوت قیمت ها ندارند. البته لازم به ذکر است که معمولاً قیمت مسکن در تهران با اندکی فاصله زمانی به دیگر شهرهای کشور نیز می رسد اما همواره یک اختلاف فاحش میان قیمت تهران و دیگر شهرهای کشور وجود دارد.
به همین دلیل است که اساساً تملک در روستاها بسیار ساده تر از شهرهاست و آمارهای رسمی نیز این موضوع را نشان می دهد. بر اساس آخرین آمارهایی که از سوی مرکز آمار ایران در سال گذشته منتشر شده، نزدیک به ۶۸.۹ درصد از ساکنان شهرنشین ایران، خانه ای برای خود دارند و اساساً مالک حساب می شوند. این در حالیست که نرخ تملک در روستاهای کشور، برابر با ۸۸.۹ درصد است. به عبارت دیگر، فقط ۱۱.۱ درصد روستاییان، اجاره نشین هستند و خانه ای برای خود ندارند.
نکته جالب توجه چنین آماری، آنجاست که بخش زیادی از تمرکز مسئولین کشور به ساخت مسکن برای روستاییان اختصاص دارد. این در حالیست که بر اساس آمارها، شهرنشینان بیشتر از روستاییان به ساخت مسک احتیاج دارند.
در سال گذشته نیز، ۲۳.۱۴ درصد از خانواده های شهرنشین در سکونتگاه های استیجاری زندگی کرده اند. این در حالیست که سهم اجاره نشینی میان روستاییان در سال گذشته، فقط ۴.۹ درصد بوده است. به همین دلیل، می توان به صراحت اعلام کرد که خرید مسکن در روستا خیلی ساده تر از شهر است و روستانشینان از این بابت، وضعیت خیلی بهتری دارند.
بررسی دقیق تر آمارها نشان می دهد که تا سال ۹۷، همین نسبت برقرار بوده و همواره سهم مالکیت در خانواده های روستایی بیشتر از شهرنشینان بوده است. مثلاً در سال ۹۷، ۶۴ درصد شهرنشینان مالک خانه بودند و این عدد در مورد روستاییان؛ ۸۵ درصد بوده است. اجاره نشینان نیز در شهرها، ۲۶ درصد بوده اند و درصد اجاره نشینان روستایی، فقط ۴.۹ درصد بوده است. بنابراین در طی این سال ها، به نظر نمی آید که فرق خاصی در این اختلاف عددی رخ داده باشد.
از سال ۹۷ به این سو، به نظر می آید که سهم مالکیت و اجاره نشینی مسکن در خانواده های شهری و روستایی افزایش پیدا کرده باشد. البته این احتمال هم می رود که بخشی از ساکنان کشور نیز، نوع دیگری از تصرف مسکن را داشته باشند. به عبارت دیگر، ممکن است برخی از خانواده ای ایرانی، نه مستاجر باشند و نه مالک و به اشکال دیگر، ملک محل سکونت خود را تصرف کرده باشند.
آمارهای موجود در این خصوص، بیشتر از آنکه مایه خوشحالی برای روستانشینان باشد، بحران شهرنشینی را نشان می دهد. گفته می شود که نیمی از شهروندان تهرانی مستاجر هستند و وقتی وضعیت بغرنج اجاره بها در پایتخت را بررسی کنیم، متوجه خواهیم شد که نیمی از ساکنان این شهر ۱۲ میلیونی، با معضل بزرگ اجاره نشینی رو به رو هستند.
البته از گذشته تا به امروز، هزینه اجاره نشینی در شهر خیلی گران تر از روستاها بوده و این پدیده، مسئله جدیدی نیست اما وضعیت حالا به خطوط قرمز و شرایط بحرانی نزدیک شده است!
