این روزها تاکید زیادی روی ساخت مسکن می شود. حتی برنامه هفتم توسعه نیز توجهی ویژه ای به آن کرده و طرح های مختلفی توسط مجلس به تصویب رسیده است. اما تا زمانی که زیرساخت لازم برای ساخت مسکن وجود نداشته باشد، نمی توان به افزایش تولید امیدوار بود.
به گزارش پرشین سازه ، ساخت و ساز خالی هم نمی تواند کاری از پیش ببرد. همان طور که در شهرهای جدیدی مثل پرند و پردیس شاهد بودیم، بدون زیرساخت نمی توان انتظار داشت که کیفیت زندگی ساکنان بالا باشد.
در برنامه هفتم توسعه تاکید شده است که تمام افرادی که بدون مسکن هستند، باید با استفاده از زمینه سازی های مختلف، خانه دار شوند و این موضوع باید در دستور کار وزارت راه و شهرسازی قرار بگیرد.
بر اساس طرح مزبور، وزارت راه و شهرسازی باید برنامه ی تولید و عرضه ی مسکن حمایتی را دنبال کند. البته قبل از هر چیزی این موضوع باید به تایید شورای مسکن استان ها برسد و سپس در شورای عالی مسکن تصویب گردد. رویکرد اصلی این است که از سرمایه گذاری بخش های مختلف غیردولتی، شهرداری ها و دیگر نهادهای عمومی غیردولتی استفاده شود تا طرح ساخت مسکن حمایتی اجرا گردد.
در این مسیر، ابزارهای اعتباراتی مختلفی نیز در نظر گرفته شده و وزارت راه و شهرسازی می توانند با نهادهای مختلفی، تفاهمنامه ی ساخت مسکن امضا کند.
یکی از موضوعات دیگری که در برنامه هفتم توسعه برای ساخت مسکن به آن اشاره شده، افزایش محدوده شهر تهران است. البته این افزایش، صرفا برای تنظیم مجدد کاربری های خدماتی و بازآفرینی بافت فرسوده است. همچنین هدف این است که تراکم جمعیتی بافت فرسوده را به ۱۵۰ نفر در هر هکتار کاهش دهند و به این ترتیب، کیفیت زندگی را افزایش بدهند.
علاوه بر این، حق انتقال توسعه بافت های تاریخی و باغ هایی که درون شهر هستند، صرفا از طریق تهاتر زمین یا واحد مسکونی و ضمن رعایت ثبات جمعیتی پایتخت و حومه، مجاز می باشد.
حتی با وجود برنامه های مختلفی که در راستای تهیه مسکن برای اقشار فاقد خانه تدارک دیده شده، باز هم امیدواری چندانی در این حوزه وجود ندارد. خیلی از کارشناسان هشدار داده اند که طرح های این چنینی نمی توانند موثر واقع شوند.
در طی این سال هایی که صحبت از مسکن سازی دولتی شده است، هرگز وضعیت بازار مسکن به ثبات نرسیده!
یکی از این کارشناسان و فعالان بازار مسکن می گوید که تمام وعده هایی که در زمان انتخابات و پیرامون موضوع مسکن داده شد، محقق نشده است. ساخت یک میلیون واحد مسکونی در طی یک سال، وعده ای بود که حالا در برنامه هفتم توسعه نیز به آن اشاره شده است.
مرتضی افقه اعلام کرد که ساخت مسکن در طی این دو سال، هرگز از جایگاه وعده فراتر نرفته است. اشاره به تولید مسکن در برنامه ی هفتم توسعه نیز نمی تواند دردی را دوا کند.
این کارشناس اقتصادی خاطرنشان ساخت:
تا زمانی که تورم را مهار نکنیم و زیرساخت های لازم برای تولید مسکن فراهم نشود، هیچ اتفاقی در حوزه ی مسکن نمی افتد. در حال حاضر، محدودیت های زیادی برای ساخت مسکن ایجاد شده است و حتی منابع کافی برای ساخت آن وجود ندارد.
یکی از وظایف اصلی وزارت راه و شهرسازی، بر اساس برنامه ی هفتم توسعه این است که زمین مورد نیاز برای ساخت واحدهای مسکونی را تامین کند. اما با گذشت ۲ سال، می بینیم که تنها برای ساخت ۱.۵ میلیون واحد مسکونی، زمین مورد نیاز تامین شده است.
از بابت بحث زیرساخت های تولید مسکن نیز، وضعیت بحرانی است. بیشتر این ساخت و سازها به زمین های حاشیه ی شهرها منتقل شده است. جایی که اساسا هیچگونه زیرساختی وجود ندارد. تامین و ساخت این زیرساخت ها نیازمند بودجه ی فراوانی است و در نهایت به قیمت تمام شده ی مسکن نیز می افزاید.
این در حالیست که مشکلات اقتصادی فراوان، دست مردم را بسیار تنگ کرده و از عهده ی پرداخت این هزینه ها برنمی آیند. گرانی مصالح ساختمانی نیز منجر به عدم تمایل سازندگان برای ساختمان سازی شده است. بیشترشان ترجیح می دهند که در بازارهای کم ریسک تری سرمایه گذاری کنند که حاشیه سود بیشتری هم دارد. در نتیجه، این روزها، کمتر انبوه سازی تمایل به ساخت مسکن دولتی دارد.
تمام این دلایل باعث می شود که در کوتاه مدت هیچگونه انتظاری برای تولید مسکن و افزایش ساخت و ساز نداشته باشیم.
طرح های دولت و مجلس هم برای رونق بخشی به تولید مسکن، تا به امروز ناتوان مانده اند و حتی در صورت ساخت، به دلیل عدم توجه به زیرساخت، مکان مناسبی برای زندگی نخواهند بود.
