زنگ خطر برای روشهای سنتی ساختوساز بلندتر از همیشه به گوش میرسد. تصور کنید برای هر کامیون بتنریزی، مجبور به پرداخت جریمهای ارزی باشید که حاشیه سود پروژه را میبلعد. این یک سناریوی دور از ذهن نیست؛ بلکه واقعیت قریبالوقوعی است که با اجرای پروتکلهای سختگیرانه ۲۰۳۰، گریبانگیر صنعت ساختمان خواهد شد. اگر سازندگان ایرانی هرچه سریعتر به سمت تکنولوژیهای نوین نروند، با یک شوک قیمتی بیسابقه ناشی از «مالیات کربن» مواجه خواهند شد.
اولتیماتوم ۲۰۳۰: جریمه ۴ دلاری برای هر مترمکعب
به گزارش بخش اخبار صنعت ساختمان پرشین سازه، ایرج رهبر، رئیس انجمن انبوهسازان مسکن استان تهران، در نشست اخیر خود پرده از چالشی برداشت که میتواند معادلات اقتصادی مسکن را برهم بزند.
وی با اشاره به تغییرات اقلیمی و تعهدات بینالمللی اظهار داشت: «طبق پروتکلهای جهانی که بسیاری از کشورها به آن پیوستهاند، تا سال ۲۰۳۰ تولید هر مترمکعب بتن که میزان انتشار کربن (CO2) آن بیش از حد استاندارد باشد، مشمول جریمهای معادل ۴ دلار خواهد شد.»
این رقم در پروژههای انبوه، هزینههای سربار سنگینی را تحمیل میکند و میتواند صادرات خدمات فنی مهندسی ایران را با بنبست مواجه کند.
بتن سبز؛ سپر دفاعی در برابر هزینههای کربنی
در شرایطی که جهان به سمت «ساختوساز پایدار» حرکت میکند، تنها راهکار برای فرار از این جرایم و حفظ رقابتپذیری، استفاده از بتن سبز (Green Concrete) است. این متریال نوین که جایگزین بتنهای سنتی سیمانپایه میشود، مزایایی فراتر از مسائل زیستمحیطی دارد:
- کاهش انتشار کربن: کاهش ۳۰ تا ۵۰ درصدی تولید CO2 در فرآیند ساخت.
- دوام بالا: مقاومت بیشتر در برابر خوردگی و سولفاته شدن که عمر مفید سازه را افزایش میدهد.
- معافیت مالیاتی: امکان دریافت گواهینامههای بینالمللی ساختمان سبز (LEED) و معافیت از جرایم دلاری.
چالش دوگانه ایران: زلزله و محیط زیست
یکی از دغدغههای اصلی مهندسین در ایران، همگامسازی استانداردهای محیط زیستی با ضوابط لرزهای است. رئیس انجمن انبوهسازان در این خصوص توضیح داد:
«ما در کشوری زلزلهخیز زندگی میکنیم و ایمنی اولویت اول ماست. خوشبختانه فناوریهای نوین در تولید بتن سبز به گونهای پیشرفت کرده که علاوه بر کاهش ردپای کربن، مقاومت مکانیکی و فشاری لازم برای مقابله با زلزله را نیز به طور کامل تأمین میکند.»
آینده بازار و خطر حذف از صادرات
حرکت به سمت مصالح نوین دیگر یک انتخاب لوکس نیست، بلکه یک اجبار تجاری است. کارشناسان هشدار میدهند که اگر زیرساختهای تولید مصالح کمکربن فراهم نشود، انبوهسازان ایرانی در بازارهای هدف منطقه (مانند عراق، سوریه و کشورهای CIS) مغلوب رقبایی خواهند شد که محصولات خود را بدون «تعرفه کربن» عرضه میکنند.
