تحریم‌ها؛ خشونتی خاموش علیه حق حیات شهروندان

چکیده:

تحریم‌ها بدتر از بمب‌اند! این جمله شوکه‌کننده، دیروز در نشست روز جهانی اسکان بشر در تهران طنین‌انداز شد؛ جایی که دو نماینده سازمان ملل با پرسشی تند از سوی دولت ایران روبه‌رو شدند: چگونه می‌توان از «حق حیات» و «تاب‌آوری شهری» سخن گفت، وقتی جهان در برابر تحریم‌هایی که زندگی میلیون‌ها ایرانی را تهدید می‌کند، سکوت کرده است؟

مراسم سالگرد روز جهانی اسکان‌ بشر در تهران

سکوت جهان در برابر تحریم‌ها

در حالی‌که شعار امسال دفتر اسکان بشر سازمان ملل «تاب‌آور کردن شهرها برای تضمین حق حیات» است، مقامات ایرانی این سازمان را به دلیل انفعال در برابر تحریم‌های غیرقانونی مورد انتقاد قرار دادند.
وزیر راه و شهرسازی با اشاره به پیامدهای جنگ و تحریم گفت: «این‌ها دو روی یک سکه‌اند؛ هر دو شهر و شهروند را نشانه می‌گیرند.» او افزود:

«وقتی دارو برای بیماران پروانه‌ای در دسترس نیست و فناوری‌های نوین از ما دریغ می‌شود، چگونه می‌توان از پایداری و توسعه سخن گفت؟»

تحریم، بمبی خاموش در قلب شهرها

تحریم‌ها تنها تصمیمات سیاسی نیستند؛ آنها خشونت‌های پنهانی هستند که آرام و بی‌صدا جان می‌گیرند. این فشارها، از سفره خانواده‌ها تا زیرساخت‌های شهری نفوذ کرده‌اند و موجب گسترش فقر، نابرابری و فروپاشی تاب‌آوری اجتماعی شده‌اند.
کارشناسان هشدار می‌دهند که تحریم‌ها با کند کردن جریان توسعه، مانع دستیابی به اهداف توسعه پایدار سازمان ملل می‌شوند؛ به‌ویژه هدف یازدهم که بر ایجاد شهرهایی ایمن، پایدار و فراگیر تأکید دارد.

وقتی شعارها از واقعیت جا می‌مانند

در مراسم روز جهانی اسکان بشر، فرزانه صادق مالواجرد، وزیر راه و شهرسازی، با اشاره به تناقض آشکار بین شعارهای جهانی و واقعیت‌های ایران گفت: «چگونه می‌توان از تاب‌آوری گفت، وقتی تحریم‌ها نفس شهروندان را گرفته‌اند؟»
او با تأکید بر اینکه تحریم‌ها مصداق بارز خشونت علیه انسانیت‌اند، از جامعه جهانی خواست تا در برابر این نوع از خشونت ساختاری موضعی اخلاقی اتخاذ کند.

تاب‌آوری شهری بدون عدالت ممکن نیست

تحلیلگران حوزه شهرسازی معتقدند که تاب‌آوری واقعی، بدون عدالت اقتصادی و دسترسی برابر به منابع حیاتی، تحقق‌پذیر نیست.
تحریم‌ها با محدود کردن دسترسی به منابع، فناوری و دانش فنی، نه تنها اقتصاد را تضعیف می‌کنند بلکه بنیان شهرنشینی پایدار را نیز فرسوده می‌سازند.
ایران خواستار آن است که دفتر اسکان بشر، در چارچوب وظایف خود، تأثیرات انسانی تحریم‌ها را به‌عنوان یک بحران ضدبشری بازتعریف کند.

جمع‌بندی: ضرورت بازنگری جهانی در مفهوم تحریم

روز جهانی اسکان بشر امسال یادآور یک حقیقت تلخ بود: تحریم‌ها هم‌چون جنگ، ویران می‌کنند، اما در سکوت. آنها بیمارستان‌ها را از دارو، مدارس را از فناوری و شهرها را از نفس می‌اندازند.
اکنون پرسش بزرگ این است که آیا جامعه جهانی آماده است تا تحریم را در فهرست بحران‌های انسان‌ساخت قرار دهد؟ پاسخی که جهان به این پرسش می‌دهد، سرنوشت تاب‌آوری شهرها و آینده حق حیات انسان‌ها را رقم خواهد زد.

دیدگاه ها غیرفعال است