افزایش قیمت مسکن باعث شده است که خیلی از متقاضیان دیگر توان خرید آپارتمان هایی با متراژ بالا را نداشته باشند. به همین دلیل ترجیح می دهند که به سراغ واحدهای کوچک و نقلی بروند.
بیشتر واحدهای خالی تهران متراژی بالاتر از ۱۰۰ متر دارند. مشخصا از آن جایی که این واحدها تنها ۲۵ درصد از معاملات مسکن تهران را به خود اختصاص داده اند، چنین مسئله ای چندان عجیب نیست.
به گزارش پرشین سازه ، معاملات واحدهایی که زیر ۷۰ متر هستند، رونق بیشتری در قیاس با دیگر واحدهای مسکونی دارد. اما نکته این جاست که واحدهای کوچک متراژ به سختی پیدا می شوند و به سرعت در حال کمیاب شدن هستند.
آمارها نشان می دهد که بیش از ۷۰ درصد واحدهای عرضه شده در تهران، بیش از ۹۰ متر مربع مساحت دارند. این در حالیست که واحدهای بیش از ۹۰ متر، فقط ۳۳ درصد سهم معاملات مسکن را دارند. در نتیجه، طبیعی است که بسیاری از این واحدها خالی می ماند. در عوض واحدهای نقلی و کوچک متراژ به سرعت فروش می روند و رونق خوبی بر آن ها حاکم است.
بررسی آمارهای مربوط به معاملات تهران نشان می دهد که واحدهای ۵۰ الی ۶۰ متری بسیار محبوب هستند و بعد از آن، واحدهایی که بین ۶۰ الی ۷۰ متر مساحت دارند، بیشترین تقاضا را دارند.
در سال های اخیر، قیمت مسکن ناگهان دچار رشد سرسام آوری شد. در نتیجه، طبیعتا خیلی از افراد نمی توانستند به سراغ خرید واحدهای بزرگ ۱۰۰ متر به بالا بروند. خیلی زود واحدهای کوچک ۵۰ الی ۶۰ متری محبوب شدند. اما مشکل این جاست که تعداد این واحدها چندان زیاد نیست.
از سوی دیگر سازندگان واحدهای مسکونی نیز پیش بینی چنین مسئله ای را نمی کردند و به همین خاطر، بیشتر واحدهای نوساز بزرگ تر از ۹۰ متر هستند.
بررسی آگهی های مسکن نشان می دهد که در حال حاضر، بیشتر واحدهایی که به بازار عرضه شده اند، بیش از ۱۰۰ متر دارند و غالبا در شمال پایتخت واقع شده اند. برخی از آن ها نوساز هستند و بعضی دیگر، عمری ۲ الی ۵ ساله دارند.
فروش واحدهای نقلی بهتر است
از آن جایی که قیمت ملک بسیار بالا رفته و قدرت خرید مردم کاهش پیدا کرده، طبیعی است که متقاضیان مسکن به خرید واحدهای نقلی و کوچک متراژ جذب شوند.
بسیاری از بنگاه داران می گویند که این واحدهای نقلی را راحت تر و سریع تر می فروشند. رکودی که امروزه در بازار مسکن می بینیم مربوط به واحدهای بزرگ تر از ۱۰۰ متر است.
اگر در برخی از مناطق پر تقاضا مثل ۲، ۵، ۱۰ و ۴ شاهد رکود بازار هستیم، به دلیل این است که فروشنده ها محتاط شده اند و اساسا حاضر به عرضه ی واحدهای مسکونی خود نیستند.
از طرف دیگر، قیمت مصالح ساختمانی به طرز سرسام آوری افزایش پیدا کرده است. در نتیجه، قیمت تمام شده ی مسکن نیز بیشتر شده! خیلی از سازندگان حاضر نیستند واحدهای نوساز خود را با قیمت تمام شده ی سال قبل بفروشند.
خیلی از این سازندگان دیگر رغبتی به حضور در بازار ساخت و ساز ندارند. چرا که حاشیه سود آن ها به کمتر از ۳۰ درصد رسیده است. این مبلغ نمی تواند آن ها را به ماندن در بازار ترغیب کند. از آن جایی که ساخت یک ساختمان حدودا ۱.۵ الی ۲ سال طول می کشد، ممکن است با گرانی های بیشتری هم مواجه شوند و در نهایت حاشیه سود کنونی شان هم کمتر شود.
کاهش ساخت و ساز باعث می شود که کمبود مسکن در سال های آینده، بیشتر هم شود و همین موضوع به افزایش قیمت بیشتر واحدهای مسکونی خواهد انجامید.
در این میان، مشخص نیست که تکلیف مستاجرین و خانه اولی ها چه خواهد شد!
