موضوع اجاره خانه اشتراکی توسط دو یا چند خانواده، چیز تازه ای نیست اما با افزایش فقر در جامعه این پدیده نیز افزایش یافته است. پدیده ای که از نگاه خیلی از جامعه شناسان و کارشناسان، می تواند پیامدهای وخیم اجتماعی و فرهنگی داشته باشد.
به گزارش پرشین سازه ، وضعیت مسکن به قدری وخیم شده که برخی از خانواده ها ناچارا به خانه های اشتراکی روی آورده اند. حتی واحدهای مسکن مهر نیز برای سکونت یک خانواده چندان مناسب نیست، چه برسد به خانه های اشتراکی! تمام این مسائل از قدرت خرید پایین و شرایط اقتصادی وخیم می آید که طبیعتاً در ادامه به بروز بزه های اجتماعی و افزایش جرم می انجامد. حتی ممکن است در اثر این خانه های اشتراکی، الگوهای رفتاری جامعه نیز تغییر کند.
یکی از جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعی در خصوص افزایش این خانه های اشتراکی هشدار داده و خاطرنشان ساخته که احتمالاً این پدیده به فسادهای اخلاقی و جرائم جنسی منجر خواهد شد. اردشیر گراوند می گوید که الگوهای رفتاری خانواده در اثر زندگی در این خانه های اشتراکی تغییر خواهند کرد و به سمت منفی شدن می روند و در نهایت، عامل فقر و زندگی در چنین خانه هایی می توانند بزهکاری های اجتماعی را افزایش دهد.
با اندکی بررسی هم می توان فهمید که الگوی زندگی در خانه های اشتراکی، نتیجه فشارهای اقتصادی و ناتوانی خانواده ها در تامین مسکن مستقل است. هیچکس تمایلی به زندگی در چنین خانه ای ندارد و به نظر می آید که بسیاری از این خانواده ها، ناچار به انتخاب این سبک زندگی شده اند.
بررسی نشان می دهد که بخش زیادی از درآمد خانوار صرف هزینه های مسکن می شود. این موضوع در شهرهای بزرگ، شکل وخیم تری به خود گرفته است. در نهایت خیلی از خانواده ها فرصت تامین مسکن مستقل را پیدا نخواهند کرد و ناچاراً به سمت اجاره خانه های اشتراکی می روند.
تا قبل از گرانی های اخیر مسکن، خانه های اشتراکی مربوط به مجردها، دانشجویان و دیگر گروه های این چنینی بود اما در حال حاضر، پای خانواده ها نیز به مسکن اشتراکی باز شده است.
پیامد زندگی در خانه اشتراکی چیست؟!
برای بررسی پیامدهای زندگی در خانه های اشتراکی، نیازی به تحقیق و بررسی فراوان نیست و کافیست این شرایط را تصور کرد. اردشیر گراوند می گوید که در دهه اخیر، سبک زندگی ایرانیان دچار تحولی بنیادین شده و خانواده ها به حریم شخصی خود بیشتر از گذشته اهمیت می دهند.
مثلاً در گذشته، حضور چند فرزند در یک اتاق مشترک، امری عادی بود اما نسل جدید به این موضوعات عادت ندارد و حریم شخصی خود را می طلبد. حالا فرض کنید که اتاق های خانه میان دو خانواده تقسیم شود! طبیعتاً در چنین شرایطی، مشکلات و تعارض های متعددی به وجود خواهد آمد. آخر خط زندگی در این خانه ها، بروز آسیب های روانی و اجتماعی است.
علاوه بر این آسیب ها، احتمال افزایش جرم و فساد اخلاقی هم کم نخواهد بود. از آنجایی که خانه های اشتراکی، فضای خصوصی ندارند و الگوی زندگی و تعاملات خانوادگی را تغییر می دهند، طبیعتاً زمینه را برای بروز جرائم و فسادهای اخلاقی مهیا می سازند.
زندگی در یک خانه می تواند مواجهه ناخواسته میان ساکنان را بیشتر کند. ایرانیان با این سبک زندگی آشنا نیستند و به همین دلیل ممکن است رفتارهای ناپسند از خود نشان دهند یا خشونت خانگی اعمال کنند.
واقعیت اینجاست که تمام تغییراتی که امروزه در سبک زندگی خانواده های ایرانی می بینیم، ناشی از فشارهای اقتصادی است. از دهه ۷۰ که سطح تحصیلات مردم بالا رفت و نسبت به حقوق فردی خود آگاه شدند، سبک زندگی ها نیز تغییر پیدا کرد.
در حال حاضر، نزدیک به ۳۵ درصد از خانواده های ایرانی، حتی یک شاغل هم در میان خود ندارند و به همین دلیل، سبک زندگی های جدیدی مثل خانه اشتراکی را تجربه می کنند. همین عامل فشارهای روحی و روانی بیشتری به آنها متحمل می کند که قطعاً اثرات خود را روی جامعه نیز خواهد گذاشت.
این کارشناس مسائل اجتماعی در انتهای سخنان خود تاکید کرد که حتی زندگی در واحدهای مسکن مهر نیز خالی از ریسک و دردسر نیست. ساختار این منازل، گرچه مستقل است اما به دلیل عدم وجود زیرساخت کافی برای زندگی، بزهکاری در میان ساکنان این واحدها افزایش پیدا کرده است.
وی خاطرنشان ساخت که به دلیل ریسک بروز رفتارهای هنجارشکنانه و افزایش جرائم جنسی، جسمی و اجتماعی باید این پدیده با دقت بیشتری مورد بررسی قرار بگیرد و راه های برون رفت از این وضعیت، پیشنهاد شوند.
