دهه هفتادی هایی که به تازگی وارد ۳۰ سالگی شده اند، حتی فکر خانه دار شدن را هم به سر ندارند. بیشترشان می گویند که در انتظار معجزه ای هستند که خانه دار شوند.
به گزارش پرشین سازه ، گرانی مسکن بیش از هرکس دیگری، روی دهه هفتادی ها اثر گذاشته است. چرا که در دوره ی جوانی آن هاست که بحران مسکن بیش از همیشه سر بر آورده است.
این نسل برای خانه دار شدن باید بیش از ۱.۵ قرن منتظر بمانند. به عبارت ساده تر، با دستمزدها و تورم فعلی، هیچ یک از دهه هفتادی ها، رنگ خانه دار شدن را به چشم نخواهند دید.
پیش از این که قیمت مسکن دچار جهش شود، یک خانواده ی تهرانی با متوسط درآمد ۷ سال خود می توانست، خانه ای خریداری کند.
به این معنی که اگر یک خانه اولی در ابتدای دهه ۹۰ بودید، می توانستید با پس انداز کردن درآمد ۷ سال خود، یک خانه در تهران خریداری کنید. البته این موضوع به قبل از جهش مسکن در سال ۹۶ برمی گردد. حالا دیگر چنین موضوعی مصداق ندارد و قیمت خانه ها چند برابر شده است. به این ترتیب، زمان انتظار ۷ ساله به ۱۴ سال تغییر پیدا کرده است.
باز هم باید اعلام کنیم که این مدت زمان انتظار، به شرط پس انداز تمام درآمد سالانه ی خود است. به همین دلیل نمی توان چنین معیاری را مد نظر قرار داد. خانواده ها نیاز به خرج های دیگری به جز مسکن هم دارند. به همین دلیل است که شاخص دیگری هم به نام شاخص دسترسی به مسکن تعریف شده است.
این شاخص، یک سوم درآمد خانوار را معیار اصلی قرار می دهد. به این ترتیب می توان گفت که با پس انداز ۱ سوم یا حداقل ۲۰ درصد درآمد ۷۰ سال، می توان خانه ای در تهران خریداری کرد.
اگر کل درآمد پس انداز شود، این زمان به ۳۵ سال می رسد. اما واقعیت این جاست که حتی بعد از گذشت این همه مدت، باز هم خانه ای که خریداری می شود، کوچک و در حد ۵۰ متر است.
این آمارهای مربوط به مسکن در سال ۱۴۰۱ است. مشخصا در سال ۱۴۰۲، کاهش قیمت داشته ایم اما باز هم نمی توان انتظار داشت که تغییر چندانی حاصل شود.
در سال ۱۴۰۱، درآمد سالانه ی یک خانواده ۱۴۱ میلیون تومان بوده است. در همین سال، متوسط قیمت مسکن تهران متری ۴۰ است. بنابراین با کل درآمد یک خانواده، فقط امکان خرید ۳ متر مربع مسکن فراهم بود.
حالا که قیمت هر متر مسکن به ۵۰ الی ۷۰ میلیون تومان رسیده، مشخص نیست که نسل دهه هفتادی، باید با چه امیدی منتظر خانه دار شدن بمانند.
بر همین اساس، تحقیقات مفصلی صورت گرفته و سوالات متعددی از افراد ۲۵ الی ۲۶ ساله در خصوص مسکن پرسیده شده است.
متوسط درآمد نسل دهه هفتادی، ۱۱ الی ۱۲ میلیون تومان است. بررسی ها نشان می دهد که دهه هفتادی ها، ۷ الی ۸ میلیون از درآمد خود را صرف پرداخت اجاره خانه ای که در آن ساکن هستند، می کنند. بنابراین بخش زیادی از درآمد این افراد صرف هزینه های مسکن و اجاره می شود.
در نهایت آن چه که باقی می ماند، ۴.۵ الی ۵ میلیون تومان است که بیشتر صرف هزینه های خوراک و پوشاک می شود. برخی از دهه هفتادی ها، ناچار شده اند که به چندین کار روی بیاورند و زندگی سختی را در ابتدای جوانی خود طی سپری کنند. هزینه های درمان و …نیز برای آن ها کمرشکن است.
بر اساس تحقیقات صورت گرفته، گرچه درآمد نسل دهه هفتادی از کف حقوق کمی بالاتر است اما این موضوع نتوانسته به افزایش کیفیت زندگی آن ها کمکی بکند.
بسیاری از آن ها می گویند که با توجه به سطح قیمت اجاره مسکن و هزینه های سرسام آور آن، دیگر امکان پس انداز برایشان مهیا نیست. بنابراین حتی فرصت پس انداز یک سوم درآمد خود را هم ندارند که صرف خرید مسکن در ۷۰ سال آینده کنند.
البته برخی از آن ها می گویند که با مشقات فراوان می توانند در ماه، یک میلیون تومان پس انداز کنند اما چنین مبلغی، در بازار مسکن بیشتر شبیه به شوخی است.
بنابراین با این ۱ میلیون تومان و با احتساب عدم تورم، یک جوان دهه هفتادی باید ۱۶۶ سال صبر کند تا صاحب خانه شود. در نتیجه، متاسفانه صاحبخانه شدن به عمر هیچ یک از این افراد، قد نمی دهد. مگر اینکه معجزه ای در خصوص مسکن شکل بگیرد.
