زشت ترین و بدقواره ترین ساختمان های دنیا

امسال این جایزه به لینکلن پلازا، یک ساختمان مسکونی لوکس ۳۱ طبقه در لندن اهدا شد. داوران تا حدی از طراحی متنفر بودند که در بررسی خود از کلمات به شدت تهاجمی استفاده کردند: «این ساختمان نمونه یک موجود بدقواره، ناشایست و وحشتناک است که هرگز نباید ساخته می شد».

در ادامه مطلب نگاهی به بدقواره ترین سازه ها در دنیا می اندازیم.

لینکلن پلازا، لندن، انگلستان

آپارتمان ۳۱ طبقه ای که در سال ۲۰۱۶ جایزه Carbuncle برای بدترین طراحی سال را برد، درواقع یک ساختمان کاملاً مجلل است: باشگاه اختصاصی، سینمای خصوصی و یک باغ چهار طبقه زمستانی گوشه ای از امکانات این ساختمان برای ساکنان است. بااین حال طراحی پرشکوه آن انتقاد طراحان و معماران بسیاری را به دنبال داشته است. ایکه ایج در سرمقاله مجله BD با لحنی خشن نوشت: نمای بدشکل، طراحی پر هرج ومرج، بالکن های به هم چسبیده و کوچک و ساختار مفتضحانه این ساختمان نمایش دهنده بدترین طراحی، معماری بدسلیقه و ترفندهای بصری غیرحرفه ای است.

کالج فنی آئویاما، توکیو، ژاپن

این ساختمان دانشگاهی در ژاپن در بسیاری از مقالات به شخصیت کارتون های ترانسفورماتور تشبیه شده است. طبق گفته وب سایت دانشگاه، «این ساختمان از عناصر اساسی معماری، ستون ها، مخازن آب، تیرک هایی به شکل صاعقه و اتصالات مختلف… تشکیل شده است. این معماری یک طرح جدید را نشان داده که نه از طریق یک کنترل ساده انگارانه از سوی طراح، بلکه از طریق تحمل هرج ومرج به دست آمده است». ظاهراً میزان این هرج ومرج بیش ازحد از کنترل خارج شده است.

ساختمان ادگار هوور، واشنگتن دی سی

هنگامی که ساخت ساختمان جی. ادگار هوور (دفتر مرکزی اف بی آی) در سال ۱۹۷۴ به اتمام رسید، مجموعاً ۱۲۶ میلیون دلار هزینه بر داشت که در آن زمان رکورد جدیدی برای گران ترین ساختمان دولتی محسوب می شد. روزنامه ایندیپندنت در آن زمان نوشت که طراحی این ساختمان، شیک تلقی می شد و این ایده را تقویت می کرد که داخل آن، یک آژانس دولتی قدرتمند و با اعتمادبه نفس مشغول به کار است. بااین وجود مؤسسه معماران آمریکایی (AIA) در سال ۲۰۰۶ این گونه نوشت: این ساختمان حکم یک بچه زورگو در محله را دارد… بدرفتار و ناخوانده.

ساختمان MI6، لندن، انگلستان

چرا ساختمان تمامی آژانس های اطلاعات دولتی از طراحی بد رنج می برند؟ ساختمان SIS یا MI6، دفتر مرکزی سرویس اطلاعات مخفی انگلیس، به طور مداوم در صدر فهرست «زشت ترین» ساختمان های جهان قرار داشته است. طراحی آن بسیار سؤال برانگیز است.

کلیسای جامع متروپولیتن لیورپول، لیورپول، انگلستان

بلافاصله پس ازاینکه ساخت این کلیسای جامع در سال ۱۹۶۷ به اتمام رسید کاشی های معرق آن شروع به ریزش کردند و سقف شروع به نشت کرد. ظاهراً این سازه شانس چندانی برای تأثیرگذاری مناسب نداشت. ریزش سنگ هم کمکی به بازدید بیشتر مردم نمیکرد.

 

برج مخابرات ژیژکوف، پراگ، جمهوری چک

در سال ۲۰۰۰ چند مجسمه نوزاد از جنس برنز بر روی این برج فرستنده ۲۳۰ متری نصب شد. از پایین به نظر می رسد که نوزادها در حال بالا رفتن از برج هستند. تعجبی ندارد که افراد از آن دوری می کنند.

ساختمان تئاتر موریس آ. بالتیمور، مریلند

شهرداری بالتیمور در سال ۲۰۱۵ ساختمان تئاتر موریس را تخریب کرد، اما تا پیش از آن سالانه انتقادات زیادی به این ساختمان وارد می شد، به ویژه به این دلیل که به مدت ۱۰ سال متروکه مانده بود.

ساختمان «صعود»(ASCENT)، کوینگتون، کنتاکی

در ویدئوی ضبط شده از کانال تلویزیونی محلی کنتاکی (می-توانید آن را در یوتیوب پیدا کنید)، مجری برنامه ساختمان طراحی شده توسط دانیل لیبس کیند را این گونه توصیف می کند: تمامی ساکنان کوینگتون ساختمان Ascent را به نام ساختمان «پیچی» می شناسند. بااین حال معماران دیگر شکل پیچی ساختمان را المانی تکراری می دانند، چراکه آن را می توان در بسیاری دیگر از طراحی های او پیدا کرد (مانند ساختمان کنگره مونس یا موزه رویال آنتاریو).

پروژه تجربه موسیقی (Experience Music Project)، سیاتل، واشنگتن

به باور فرانک گری (معمار آوانگارد)، پروژه موسیقی Experience  به عنوان یک موزه موسیقی راک چندان طراحی دل نشینی ندارد. او در مصاحبه با سیاتل تایمز در سال ۱۹۹۹ شغل خود را این گونه توصیف کرد: من به ساختمان ها نگاه می کنم و به نظرم آن ها زشت هستند. درواقع بسیاری از آن ها زشت هستند.

کتابخانه ملی، مینسک، بلاروس

این کتابخانه ۲۳ طبقه با پوشش شیشه ای، ترکیبی از هشت مثلث و ۱۸ مربع در نمای بیرونی یک کابوس هندسی است. روشن شدن چراغ های LED در شب (که مرتباً رنگ عوض می کنند) هم کمکی به این موضوع نمی کند.

 

تالار شهر (City Hall) بوستون

این ساختمان که در سال ۱۹۶۸ تکمیل شد سبکی بحث برانگیز است که به دلیل اشکال مکعبی، بدون جزییات و استفاده مکرر از بتن در معرض دید شناخته شده است.

همچنین طی سال ها به دلیل زشت و ضد شهری بودن، انتقادهای زیادی را به خود جلب کرده است.

پاول مک مارو در سال ۲۰۱۳ در روزنامه Boston Globe نوشت: ساختمان تالار شهر به حدی زشت است که ستون های برعکس کیک شکل و ورودی به هم ریخته اش مانع از دیدن مهم ترین اشکال می-شوند. جنایت بزرگ این ساختمان زشت بودن نیست؛ بلکه ضد شهری بودن است. عملکرد اصلی شهرها فراهم آوردن مکان زندگی برای مردم در کنار هم است، اما عملکرد اصلیCity Hall دفع کردن مردم است.

علاوه بر این طبق گفته مجله Current Affairs، بسیاری از مردم ماساچوست حتی قبل از اتمام ساخت خواستار تخریب کامل تالار شهر بوستون بودند.

هتل ریوگیونگ کره شمالی

هتل ریوگیونگ که به عنوان بلندترین ساختمان متروکه جهان در نظر گرفته شده، لقب «هتل آخرالزمان» را به خود گرفته است.

همچنین توسط نویسندگان مجلاتی مانند Esquire و The Telegraph به عنوان «بدترین طراحی ساختمان در جهان» و «یکی از زشت ترین هتل های جهان» توصیف شده است.

به نقل از CNN Style، هنگامی که ساخت وساز هتل ریوگیونگ در سال ۱۹۸۷ آغاز شد، هدف طراحان تبدیل شدن آن به یک شاهکار چشمگیر طراحی با ارتفاع بیشتر از برج ایفل و دارای ۳۰۰۰ اتاق و پنج رستوران گردان بود. چندین دهه بعد، این هتل هنوز درهای خود را به روی میهمانان باز نکرده است.

سالن سیمونز در انستیتوی فناوری ماساچوست

اگرچه در ساخت خوابگاه ها عملکرد اولویت بیشتری نسبت به طراحی دارد، اما این خوابگاه دانشجویی به دلیل طراحی متمایز و گاها بحث برانگیز مشهور شده است. سالن سیمونز MIT (که بانام مستعار «اسفنج» نیز شناخته می شود) محل زندگی بسیاری از دانشجویان مقطع کارشناسی این دانشگاه بوده و توجه بسیاری از علاقه مندان به معماری در سراسر جهان را به خود جلب کرده است. بااین حال افراد ساکن در آن برداشت متفاوتی دارند.

از طرفی Simmons Hall به هر فرد یک سرویس بهداشتی و حمام اختصاصی ارائه داده و دارای باشگاه ورزشی است، امکاناتی که نمی توان در هر خوابگاهی آن را پیدا کرد.

برج Kaden در لوئیزویل، کنتاکی

برج Kaden با طبقه آخر طاقچه ای شکل و نمای گریل مانند خود، یک برج اداری متمایز ۱۵ طبقه ای است. به گزارش وب سایت بناهای تاریخی لوئیزویل، این ساختمان یک اشتباه معماری شرم آور و کاملاً بدشکل نامیده شده و با یک جعبه دستمال کاغذی غول پیکر مقایسه شده است. بر روی پایه این بنا یک پلاک نصب شده است که «جنجالی» بودن آن را توصیف کرده و آن را یک «جواهر» می خواند.

ساختمان موزه ROM Crystal در تورنتو

هنگامی که ساختمان ROM Crystal به طراحی مایکل لی کین برای اولین بار در سال ۲۰۰۷ افتتاح شد، تحسین زیادی را برای طراحی خود (که شامل ترکیب شیشه، فولاد، دیوارهای شیب دار و اتصالات زاویه ای می شد) به خود ندید. فیلیپ کنیکوت، منتقد درزمینه هنر و معماری، در سال ۲۰۰۹ در واشنگتن پست نوشت: افزودن دانیل لیبس کیند به تیم طراحی موزه رویال انتاریو در تورنتو نه تنها فایده ای نداشته است، بلکه باعث شده تا به زشت بودن و بی فایدگی آن اضافه شود. کنیکوت همچنین ساختن سازه ای با دیوارهای شیب دار باهدف نمایش هنر و عقلانیت را زیر سؤال برد.

بااین حال گفته می شود که در طی یک دهه گذشته، اهالی تورنتو این ساختمان را علاوه بر اهمیت بالا، به عنوان المان مهمی در چشم انداز شهر و همچنین یک مکان دیدنی محبوب به حساب می آورند. شاید همان طور که الکساندر جوزفسون (مؤسس سازمان معماری و طراحی Partisan) در مجله Azure گفت: معماری برای نشان دادن زیبایی خود به زمان نیاز دارد.